Debilizm

Rozróżnia się dwie zasadnicze postacie cukrzycy: typ 1, charakteryzujący się całkowitym ustaniem wytwarzania insuliny, oraz typ 2, w którym organizm bądź wytwarza niewystarczające ilości tego hormonu, bądź nie w pełni go zużytkowuje. Cukrzyca typu 2 dotyka przeważnie osób w wieku dojrzałym i jest powszechniej spotykaną postacią, stanowi około 90% przypadków zachorowań na cukrzycę. Najczęściej choroba rozpoczyna się niezauważalnie, około 40 roku życia i ma początkowo przebieg utajony. Często jest więc rozpoznawana przypadkiem, a obawy są niekiedy widoczne dopiero po kilku latach. Cukier, niezbędny materiał energetyczny organizmu, jeśli znajdzie się we krwi w zbyt dużych ilościach, działa jak trucizna. Na jego niszczące działanie najbardziej narażone są najmniejsze naczynia krwionośne. Dlatego po kilku, ewentualnie kilkunastu latach trwania choroby dochodzi do zaburzeń ukrwienia serca, nóg, nerek, siatkówki oka, a w końcu także nerwów.
Do późnych skutków cukrzycy należą: uszkodzenie naczyń serca, prowadzące nawet do zawału, choroby nerek, zaburzenia neurologiczne, nagle pojawiające się, trudno gojące się owrzodzenia na stopach oraz uszkodzenia siatkówki, prowadzące do osłabienia wzroku.