Gorączka Q
W 1937 roku lekarze po raz pierwszy zaobserwowali chorobę o objawach bardzo podobnych do grypy jednak wywołaną nie przez wirusy ale przez bakterie. Ponieważ przebiegająca z wysoką gorączką choroba po raz pierwszy wystąpiła w australijskim stanie Quessland, nazwano ją gorączką Q. W Europie schorzenia to rozpoznano po raz pierwszy na Bałkanach w 1941 roku. Gorączka Q nazywana jest także gorączką rzeźnikowi oraz gorączką siedmiodniową. Określenia te opisują zagrożoną grupę zawodową oraz czas trwania choroby. Schorzenie to trwa bowiem tydzień i przenoszone jest na człowieka przez bydło owce i kozy. Dlatego też gorączka siedmiodniowa jest chorobą zawodową na którą szczególnie narażeni są rolnicy hodowcy bydła rzeźnicy i pracownicy mleczarni. Pod koniec lat czterdziestych w Szwajcarii i w Badenii w Niemczech wybuchła epidemia która objęła ponad 3000 chorych. Gorączka Q daje objawy przypominające grypę połączoną z zapaleniem płuc. Utrzymują się one przez 7 dni w wyjątkowych przypadkach nawet 14. Gorączka niekiedy pozostawia po sobie uszkodzenia płuc i innych narządów z reguły przemija jednak bez poważniejszych następstw. Gorączka Q jest chorobą zakaźną. Chory zagraża się głównie od zwierząt rzadko od innych osób.
Zmiany w zakresie spostrzeżeń zależne są od zmian w zakresie wrażeń i od przewagi wyobrażeń odtwórczych nad spostrzegawczymi. Zrozumiałe, że osoba, której świadomość tkwi w przeszłości, może znacznie słabiej czy bardziej fragmentarycznie odbierać zjawiska aktualne. Główne zmiany mogą tkwić jednak w intelektualnym składniku spostrzeżeń. Sąd realizujący, w związku ze zwolnionym myśleniem, może być opóźniony w […]