Debilizm

Dysforia to nastrój przykry, gniewliwy, kiedy to wszystko, a dokładnie nie wiadomo co, doprowadza do irytacji i niezadowolenia. Dysforia jest objawem, który często skłania najbliższe otoczenie do zasięgania porady specjalistycznej albo też nasila tendencje pozbycia się danego chorego ze swego środowiska. Obniżenie nastroju nie jest objawem typowym dla zespołów psychoorganicznych, chociaż występuje w nich często. Jeśli wystąpi, nakazuje to podejrzewać współistnienie zespołu depresyjnego. Chorego z obniżonym nastrojem może nic nie cieszyć, natomiast bodźce przykre mogą ten nastrój obniżać. Chory jest cały czas zmartwiony, a otoczenie nie wie dlaczego. Chwiejność uczuciowa jest objawem typowym, a niejednokrotnie bywa pierwszym objawem, który zwiastuje początek zespołu psychoorganicznego. Nie dotyczy ona nastroju podstawowego, ale uczuć będących reakcją na bodźce przypadkowe. Te mogą wyzwalać natychmiastową reakcję uczuciową bez względu na istniejące uczucie w chwili zadziałania. Wiadomość przykra wywołuje natychmiastowy płacz, chociaż chory w chwili otrzymania wiadomości był bardzo wesoły. Wiadomość przyjemna natychmiast rozwesela. Brakuje nawet chwilowego chociażby okresu wahania. Nowe uczucie wyzwala się jak gdyby automatycznie: Drażliwość bywa niekiedy także jednym z pierwszych objawów rozpoczynającego się zespołu. Jest niejednokrotnie jak gdyby wstępem do dysforii. Drażliwość polega na ujawnianiu się uczuć przykrych — irytacji, złości, gniewu — jako odpowiedzi na nieprzyjemne bodźce przy obniżonym progu pobudliwości. Bodziec przykry, który byłby nie zauważony i pozostałby bez żadnej reakcji, może wzbudzać gniew, który zdumiewa otoczenie.

otępienie uczuciowe

Drażliwość w odróżnieniu od dysforii jest reakcją na zaistniałe bodźce, chociaż te mogą być słabe. Dysforia jest stanem, który istnieje nawet mimo braku tego rodzaju bodźców. Otępienie uczuciowe jest zjawiskiem typowym dla zespołu psychoorganicznego. Amplituda reakcji na bodźce ulega spłaszczeniu. Zjawiska bardzo przykre dają tylko nieznaczne przygnębienie, bardzo przyjemne powodują tylko lekką zwyżkę nastroju. Otępienie uczuciowe jest jak gdyby wstępem do zobojętnienia uczuciowego. Niedostosowanie uczuciowe typowo schizofreniczne nie występuje. Mianem tym nie opatruje się dysforii, euforii, zobojętnienia czy zalegania uczuć, chociaż objawy te dają w wyniku reakcję inną niż należałoby się spodziewać.