Debilizm

Ta mnogość podziałów i mnogość praktycznych możliwości kwalifikowania każdego chorego do bardzo różnych grup, a także możliwość zakwalifikowania jednego i tego samego chorego do wielu grup jednocześnie stwarza znaczne utrudnienie. Dlatego wydaje się, że o właściwym postępowaniu będzie decydowała przede wszystkim inteligencja lekarza, który ‚powinien umieć rozpoznać zespół depresyjny, nawet jeśli będzie to depresja typu neurastenićznego Czy zamaskowanego, a później ustalić proporcję przyczyn, które się nań złożyły i odpowiednio do tego postępować. Pomocny w tym będzie podział najprostszy i najogólniejszy: 1) zespół depresyjny rzekomy, czyli prawidłowa reakcja na aktualne trudne przeżycia, 2) zespół depresyjny objawowy, czyli taki, który jest przejawem choroby somatycznej bądź psychicznej, 3) zespół depresyjny środo-wiskowo-reaktywny, który jest następstwem przede wszystkim wpływów środowiskowych, 4) zespół depresyjny samoistny, którego przyczyny zasadniczej nie jesteśmy w stanie ustalić. Zespoły depresyjne — prócz wymienionego orientacyjnego podziału — dla celów leczniczych należałoby dzielić na dwie podstawowe grupy: 1. Grupa zespołów rzekomych i środowiskowo-reaktywnych, w których stan depresji rozpoczyna się od funkcji intelektualnych, czyli od uświadomienia sobie zaistniałego lub nieuchronnego nieszczęścia, skrajnie pesymistycznej oceny własnej sytuacji itp. W grupie tej należałoby umieścić także zespoły objawowe, w których stwierdza się psychologiczny czy też psychologiczno-społeczny związek z chorobą. Zespoły tej grupy wymagają przede wszystkim postępowania psychoterapeutycznego, postępowanie farmakologiczne będzie tylko czynnikiem wspomagającym. 2. Grupa zespołów przede wszystkim samoistnych endogennych, w których cały proces wydaje się rozpoczynać nie od funkcji intelektualnych, a od funkcji uczuciowych, w tym przede wszystkim uczuć typu archaicznego i związanych z życiem popędowym. W tych przypadkach najpierw zmieniają się te właśnie funkcje psychiczne, a dopiero później dochodzi do intelektualizacji zespołu. W grupie tej znalazłyby się także zespoły objawowe, w których biologiczny związek z chorobą nie ulega wątpliwości. We wszystkich przypadkach tej grupy konieczne jest przede wszystkim leczenie farmakologiczne; leczenie psychoterapeutyczne będzie tu także nieodzowne, ale nie będzie odgrywało rołi zasadniczej.