Narcyzm
Pojęciem narcyzmu określa się w psychologii nadmierną miłość własną, połączoną z mylną oceną własnej wartości. Narcyzm uwidacznia się też w odbiegających od norm zachowania seksualnego. Według Zygmunta Freuda, każde dziecko przechodzi fazę rozwoju silnie nacechowaną zachowaniami narcystycznymi, która jeśli kształtowanie się osobowości przebiega normalnie, nie prowadzi do narcyzmu w wieku dorosłym. W psychologii wyróżnia się narcyzm pierwotny, w którym zainteresowania kieruje się zarówno ku własnej osobie jak i ku otoczeniu, oraz chorobliwy narcyzm wtórny, który powoduje, że człowiek skupia się wyłącznie na własnej osobie, tak, że dochodzi do niezgodnej z rzeczywistością oceny własnej wartości. Taki zachwyt własną osobą oznacza przeniesienie na własne ja energii uczuciowej i psychicznej płynącej z nieświadomości popędów. Taka reakcja wynika z potrzeby kateksji, czyli wyładowania impulsów, związanych głównie z libido. Już we wczesnym okresie życia dziecka, mimo tego, że matka intensywnie nim się opiekuje, dochodzi do osłabienia kontaktu i nieuniknionego przetwarzania jedność matki i dziecka. Dziecko próbuje wyrównać tę stratę. Wytwarza sobie wspaniały obraz własnej osoby i idealizuje wizerunek własnej osoby.
Do rozszczepienia — w sensie niezgodności — może dochodzić na granicy między myśleniem a uczuciami, myśleniem a postępowaniem, uczuciami a zjawiskami popędowymi itp. Najczęściej występuje i jest dostępna bezpośredniemu badaniu paratymia i paramimia. Mianem tym określamy odwrotność reakcji emocjonalnych od wyrażanych sądów oraz brak odpowiedniej reakcji mimicznej. Często występuje rozdźwięk między myśleniem a postępowaniem. Sami […]