Debilizm

Innym zagadnieniem jest zasypianie w czasie wykonywania czynności. Do częstych obiektywnych objawów, subiektywnie nie odczuwanych jako przykre, należy zasypianie chorego, np. w czasie oglądania programu telewizyjnego czy czytania książki. Senność ta jest przede wszystkim spowodowana wzmożoną męczliwością chorego. Popęd stadny jest najczęściej podwyższony. Chory na ogół nie lubi przebywać w samotności. Dużą radość i przyjemność sprawia mu obecność innych osób. Bywa, że narzuca się ze swym towarzystwem, chociaż akurat obecność jego osoby nie jest pożądana. Popęd samozachowawczy jest na ogół wzmożony. Chory nie lubi rozmów na temat śmierci. Zgon osoby znajomej bardziej go przygnębia, niż to było przed zachorowaniem. Są chorzy, którzy specjalnie nie czytują gazet, by nie natknąć się na nekrologi. Nawet w przypadkach powikłanych zespołem depresyjnym, kiedy to myśli samobójcze same się choremu nasuwają, są one częściej niż u innych osób, kwalifikowane jako zjawiska chorobowe, które trzeba leczyć. Są one dla pacjenta wskaźnikiem choroby, gdyż ,,są niezgodne z naturą”. Zaspokajanie potrzeb najprostszych — defekacja, mikcja — bywa związane z uczuciami przyjemnymi, a każde zakłócenie bywa źródłem niepokoju i może urastać do miary problemu. Niekiedy mogą powstawać nowe, nie znane dotychczas choremu, potrzeby biologiczne. Zdarzają się osoby, które przez całe życie były abstynentami, a w chwili pojawienia się zespołu psychoorganicznego zaczynają używać dość regularnie małych dawek alkoholu. Modyfikacja uczuć związanych z zaspokajaniem potrzeb biologicznych w zespole psychoorganicznym bywa trudniejsza. Popęd do odżywiania może objawiać się żarłocznością i to nawet w warunkach, które by nakazywały raczej wstrzemięźliwość czy przynajmniej powściągliwość. Popęd stadny może być zaspokajany nawet wbrew woli otoczenia i chory zdaje sobie sprawę, że stawia otoczenie w sytuacji przymusowej.