Debilizm

Rozpoznanie opiera się na stwierdzeniu objawów typowych dla zespołu psychoorganicznego. Jest łatwiejsze w zespole otępiennym, ponieważ poziom intelektu, poprawność myślenia, a szczególnie zaburzenia pamięci są zjawiskami bardziej wymiernymi. Rozpoznanie bywa znacznie trudniejsze w przypadkach charakteropatii. Tu częściej mogą nasuwać się wątpliwości. Chodzi bowiem o ocenę takich funkcji psychicznych jak uczucia, postępowanie, wola. Są one trudniejsze do oceny w porównaniu z funkcjami intelektualnymi. Zmiany w tych zakresach bywają niejednokrotnie oceniane na podstawie wywiadu, który nie zawsze bywa obiektywny. Bezpośrednie badanie bywa utrudnione i może być zafałszowane. Prawidłowe funkcje intelektualne i pamięciowe ułatwiają choremu znalezienie logicznego wytłumaczenia dla — nawet niewłaściwego — zachowania. Te prawidłowe funkcje mogą wzmagać także skłonności dyssymulacyjne, które to skłonności nie są zjawiskiem rzadkim w tych przypadkach. Bardzo istotną rolę dla pełnego rozpoznania odgrywa potwierdzenie — lub wykluczenie — zespołów, które mogą współistnieć z zespołem psychoorganicznym. Szczególnie trudne będzie to w stosunku do zespołu neurastenicznego, którego objawy są niezmiernie podobne do objawów psychoorganicznych. Niejednokrotnie możemy tylko podejrzewać ich udział w obrazie psychopatologicznym na podstawie wywiadu. Wywiad ujawnia wtedy istnienie takich wpływów środowiskowych lub reaktywnych, które mogą warunkować wystąpienie zespołu neurastenicznego. Ustalenie zespołu hipochondrycznego jest tylko pozornie łatwe. Zespół psychoorganiczny często bywa związany z atrofią, miażdżycą, zaburżeniami krążenia itp. W takich przypadkach stwierdzenie, że dolegliwości nie mają uzasadnienia w stanie fizykalnym bywa bardzo trudne. Ponadto stwierdzenie takie jest zawsze wątpliwe, a niejednokrotnie i ryzykowne. Stwierdzenie objawów depresyjnych, histerycznych bądź ananAasfycz-nych bywa stosunkowo łatwiejsze. Istnienie tych zespołów, tak samo jak zespołu neurastenicznego, może mieć istotny wpływ na obiektywną ocenę co do głębokości zespołu psychoorganicznego. W czasie ich współistnienia z zespołem psychoorganicznym zdaje się on bardzo głęboki, po ich ustąpieniu okazuje się, że jest ledwie zaznaczony.