Rozwój zmian
Dla rozwoju zmian w miąższu płucnym istotną rolę ma blokada spływu chłonki, wywołana nagromadzeniem się w świetle naczyń chłonnych i węzłach rozpadłych makrofagów i pyłu. Początkowo znaczne ilości pyłu są odprowadzane do węzłów chłonnych wnęk i rozwidlenia tchawicy. Rozwijają się w nich stosunkowo szybko bardzo znaczne zmiany pylicze. W miarę postępu blokady wzrasta ilość pyłu zatrzymywanego w samym miąższu płucnym. Rozwija się wówczas rozległe włóknienie przegród międzypęcherzykowych. Ta faza włóknienia determinuje ostatecznie niewydolność oddechową płuc. W związku z utrudnionym przepływem krwi przez płuca przerasta prawa komora serca. Zwykle w ciągu 10—15 lat krzemica prowadzi do śmierci. Na sekcji w tych przypadkach płuca są jakby wmurowane w klatkę piersiową. Są one w całości zmienione; zwłókniałe, czarniawe, bądź szarobiałe. W tak zmienionym miąższu znajdują się liczne pościągane przez włóknistą tkankę łączną konglomeraty guzków krzemiczych, O innych zmianach wspomniano już wyżej. Krzemica może również przebiegać ostro i prowadzić do śmierci w ciągu 2—3 lat. Jest to związane między innymi z bardzo dużym zagęszczeniem pyłu krzemionki w powietrzu pęcherzykowym. Krzemicę wikła wcale nierzadko gruźlica płuc. Wykazano, że krzemica sprzyja wyraźnie rozwojowi zakażenia gruźliczego.
Rozpoznanie przyczynowe nie jest tak jednoznaczne, jak się to dość często przyjmuje. Zespoły schizofreniczne są — jak się zakłada — wyrazem chorób z grupy psychoz schizofrenicznych. Ponieważ ich podstawowa przyczyna nie jest znana, dlatego zespoły schizofreniczne, w większości przypadków, należałoby zaliczać do grupy zespołów samoistnych. Nie można jednak wykluczyć, a także i zapominać o innych […]