Zapalenie śródmiąższowe
Zapalenie śródmiąższowe zwykłe rozpoczyna się przesiękiem w przegrodach międzypęcherzyk owych, któremu towarzyszy gromadzenie się jednojądrowych fagocytów pochodzenia monocytarnego. Rychło pojawia się również bogatobiałkowy wysięk w świetle pęcherzyków, formują się błony szkliste tapetujące ściany pęcherzyków pozbawione komórek nabłonka typu I. Stopniowo pojawiają się w świetle pęcherzyków fagocyty jednojądrowe; komórki te uprzątają zawartość światła pęcherzyków. Jednocześnie następuje odnowa nabłonka wyścielającego światło pęcherzyków, czego wyrazem jest rozplem komórek typu II nabłonka. Wyściółkę pęcherzyków tworzą komórki sześcienne. Wyściółka ta utrzymuje się, komórki sześcienne nie przekształcają się w płaskie. Jest to wyrazem braku powrotu pęcherzyków do stanu pierwotnego, a jednocześnie dalszego postępu choroby. W przegrodzie miąższu płucnego. Stąd też, jak już wspomniano powyżej, przebieg może być początkowo subkliniczny. W obrazie radiologicznym zwykle są zmienione ogniskowo-dolne części obu płuc. Zapalenie złuszczające śródmiąższowe płuc charakteryzuje się nagromadzeniem w świetle pęcherzyków płucnych fagocytów jednojądrowych oraz oddzielonych od podłoża komórek nabłonka pęcherzykowego. Towarzyszy temu odnowa wyściółki komórkowej pęcherzyków: tworzą ją komórki typu II, stąd charakter kostkowaty tej wyściółki. Nasilone komórkowe procesy śródpęcherzykowe, jako wyraz zmian początkowych choroby, charakteryzują przypadki kliniczne o lepszym rokowaniu.
Rozpoznanie przyczynowe nie jest tak jednoznaczne, jak się to dość często przyjmuje. Zespoły schizofreniczne są — jak się zakłada — wyrazem chorób z grupy psychoz schizofrenicznych. Ponieważ ich podstawowa przyczyna nie jest znana, dlatego zespoły schizofreniczne, w większości przypadków, należałoby zaliczać do grupy zespołów samoistnych. Nie można jednak wykluczyć, a także i zapominać o innych […]