Debilizm

Występowanie objawów, wyłącznie lub prawie wyłącznie podstawowych, tworzy zespół charakterystyczny dla schizofrenii prostej. Jeśli objawy nie są dostatecznie wykształcone lub jeśli po leczeniu nie ustąpiły całkowicie, należałoby mówić o zespołach poronnych lub zespołach zejściowych, które mogą być bardzo podobne do schizofrenii prostej alb/) mogą mieć cechy paranoidalne, katatoniczne czy hebefreniczne. W tego rodzaju przypadkach pozostałości objawów wiodących mogą w sposób istotny wpływać na zachowanie i postępowanie chorego. Główny jednak wpływ będą miały objawy podstawowe. Stopień nasilenia tych wszystkich objawów w zespołach zejściowych lub poronnych zwykle nie stanowi przeszkody, by chory przebywał we własnym środowisku, może jednak stanowić przeszkodą dla prowadzenia normalnie aktywnego życia. Dlatego w pracy ambulatoryjnej, jak i w pracy lekarza niespecjalisty najistotniejszą rolę będą odgrywały zespoły poronne i zejściowe. W przypadku zdecydowanych objawów zespołu paranoidalnego, katatonicznego czy hebefrenicznego patologia jest widoczna nawet dla osób bez wykształcenia medycznego. Chorzy ci będą wymagali przede wszystkim leczenia specjalistycznego i najczęściej będzie chodziło o leczenie szpitalne. Leczenie ambulatoryjne w takich przypadkach może być prowadzone wyłącznie przez specjalistę lub pod jego kontrolą i tylko -wtedy, gdy istnieją ku temu odpowiednie i sprzyjające warunki środowiskowe. Zespoły poronne i zejściowe w ogólnej praktyce ambulatoryjnej stanowią najczęściej grupę ,,nietypowych nerwic”. Nastręczają liczne trudności diagnostyczne, a omyłki w ich przypadku prowadzą do nieprawidłowego postępowania, które naraża chorego na dalszy niepomyślny rozwój choroby lub nawrót objawów ostrych i burzliwych. Może wprawdzie dziwić, że w jednej grupie umieszczam zespoły poronne i zespoły zejściowe. Zespół zejściowy to zda się już ustalone rozpoznanie i wiadoma przyczyna rozlicznych skarg chorego, a także nieprawidłowości czy niekonsekwencji jego zachowania. Należy jednak brać pod uwagę, że chory może zataić w wywiadzie fakt uprzedniego leczenia, a lekarz, do którego zgłasza się chory nie zawsze widzi możliwość, a zwykle też nie widzi i celowości, skorzystania z dotychczasowej dokumentacji lekarskiej dotyczącej chorego.