Śpiączka
W medycynie pod pojęciem śpiączki rozumie się stan głębokiej utraty przytomności, przejawiający się brakiem kontaktu z otoczeniem i reakcji na wszelkie bodźce z zewnątrz. Śpiączka może trwać wiele tygodni, podczas których chory ma zamknięte oczy oraz zupełnie nie reaguje na bodźce zewnętrzne. Śpiączka jest zawsze stanem zagrażającym życiu pacjenta. Dla tego pacjenci w stanie śpiączki przebywają na oddziale intensywnej opieki medycznej. Stan ten może być następstwem nieszczęśliwego wypadku, ciężkiej choroby lub jej powikłań, na przykład cukrzycy, a także zaburzenia pracy mózgu na przykład na skutek niedotlenienia lub niedokrwienia pewnych obszarów mózgu. Lekarz jest w stanie dosyć szybko stwierdzić, z jakich przyczyn nastąpiła śpiączka. Ważnymi, pomocnymi w ustaleniu rozpoznania wskazówkami są następujące czynniki: zapach z ust, kolor i suchość skóry oraz śluzówek twarzy i ciała, zmiany w wyglądzie źrenic, przebieg procesu oddychania i krążenia oraz pewne reakcje neurologiczne. Przyczyną śpiączki mogą być choroby o podłożu neurologicznym, do których zaliczyć można: nowotwory, udary, i urazy mózgu, zapalenie opon mózgowych, padaczka, krwotoki mózgowe oraz zatrucia. Objawem nadchodzącej śpiączki hiperglikemicznej jest osłabienie, ból głowy i brzucha oraz silne pragnienie.
Zmiany w zakresie spostrzeżeń zależne są od zmian w zakresie wrażeń i od przewagi wyobrażeń odtwórczych nad spostrzegawczymi. Zrozumiałe, że osoba, której świadomość tkwi w przeszłości, może znacznie słabiej czy bardziej fragmentarycznie odbierać zjawiska aktualne. Główne zmiany mogą tkwić jednak w intelektualnym składniku spostrzeżeń. Sąd realizujący, w związku ze zwolnionym myśleniem, może być opóźniony w […]