Starość
Jako starość określa się ostatni okres życia człowieka, rozpoczynający się w wieku około 70 lat. W organizmie człowieka następują charakterystyczne zmiany, które są, efektem naturalnego procesu, starzenia się, a nie choroby. Pierwszą zewnętrzną oznaką starości jest zmniejszenie się elastyczności skóry. Starzenie się w takim, samym stopniu dotyczy narządów zewnętrznych. Niektóre z nich, zmniejszają się, a mięśnie stopniowa zanikają. Zmiany starcze nie omijają mięśnia sercowego, który wyraźnie słabnie i staje, się mniej wydolny. Swoją elastyczność tracą także naczynia, krwionośne. Spada zdolność organizmu do wysiłku zewnętrznego, dlatego starszy człowiek jest mniej sprawny i ma słabszy refleks. W przeciwieństwie, do sprawności fizycznej, sprawność umysłową często udaje się zachować aż do późnych lat życia. Wiele procesów zachodzących w organizmie, starszej osoby nie zostało dotychczas, do końca zbadanych. Wywodzi się z założenia, ze istotną rolę odgrywają zmiany zachodzące na poziomie komórek – najmniejszych jednostek budujących ciało ludzkie. Stwierdzono na przykład, że w komórkach zaczyna gromadzić się duża ilość produktów przemiany materii, które u młodszego człowieka są z komórek usuwane.
W miarę trwania i nasilania się zespołu psychoorganicznego dochodzi do coraz znaczniejszego obniżenia inteligencji. W pierwszej kolejności upośledzeniu ulega inteligencja ogólna.. Zdolności specjalne, które często zdążyły się przekształcić w rutynowe, bardzo długo mogą pozostawać na poziomie przedchorobowym. Stąd niejednokrotnie duże zaskoczenie daje wynik badania poziomu intelektualnego u pacjentów, którzy są specjalistami w wąskiej dziedzinie. Są […]